Salatiga & Semarang

Hallo allemaal

Om te voorkomen dat mijn verhaal weer zo lang wordt als de vorige keer, zal ik jullie weer updaten over mijn avonturen. Niet dat ik weinig heb meegemaakt, maar ik zal het proberen wat korter te houden.

Vandaag ben ik begonnen aan alweer de derde stageweek. Om een beetje een beeld te krijgen wat ik heel de dag doe, zal ik wat vertellen over mijn opdracht.
In onder andere Taiwan word in kleine straatwinkeltjes milktea verkocht. In deze milktea zit een creamer van Kievit. Vaak maken ze de thee een nacht van te voren, om het vroeg in de ochtend te verkopen aan mensen die op weg naar werk zijn. Nu zijn er de laatste tijd klachten gekomen over instabiliteit van de creamer. Aan mij de taak om uit te zoeken hoe dit komt en hoe ik het product eventueel kan verbeteren, zodat het stabieler is.
Voor mij betekend dit dat ik eerst de literatuur moet induiken. Eerst weer even de basis ophalen van o.a. sproeidrogen, emulsies en andere relevante zaken (waar is Rouweler als je hem nodig hebt..). Ondertussen doe ik al wat testjes in het lab en laat ik wat testen uitvoeren door kwaliteit. Genoeg werk om me bezig te houden.
De mensen binnen Kievit beginnen gelukkig al gewend te raken aan ons. We worden niet meer constant aan gestaard, wanneer ze ons kantoor voorbij lopen. Al gebeurd het nog af en toe dat er wat naar ons geroepen wordt door productiemedewerkers. Maar dan lachen we lief en lopen we door.
Nu Salatiga nog. ’s Ochtends wordt er standaard wel een keer wat naar ons geroepen als we naar de ‘angkot’ lopen, ‘He Miss’ of ‘Beautiful!’ Eenmaal in de angkot ben je ook een bezienswaardigheid. Ik zat een keer voorin naast de chauffeur, en toen we een ander busje passeerde werd er door de chauffeur trots naar me gewezen van ‘kijk nou wat ik in mijn busje heb zitten!’ Ik kon er wel om lachen.
Het openbaar vervoer in Indonesie is wel even wennen. We gaan dus elke ochtend met de angkot, een klein busje. Je gaat aan de kant van de weg staan en wacht tot het busje dat je wilt hebben voorbij komt. Dan maak je met wat handgebaren duidelijk dat je mee wil, waarna het busje stopt. Je moet een beetje haast maken met instappen, want eigenlijk voordat je je eerste voet in het busje hebt gezet, gaan ze alweer rijden. Dan is het nog een kwestie van betalen aan het mannetje die half uit de deur bungelt en duidelijk maken dat je naar Pabrik Susu (melkfabriek) wilt. Het ritje zelf duurt nog geen 3 minuten en kost 1000 rp per rit. Omgerekend is dit ongeveer 10 cent.
Wat het lastig maakt is dat er heel veel verschillende busjes rijden. Van kleine busjes tot grote touringcars. Ons busje is niet de kleinste, maar ook zeker niet groot. En het heeft steeds een andere kleur, waardoor je dus de vorm moet onthouden. Gelukkig woont onze collega Christa in hetzelfde boarding house en kan zij ons laten zien welke we moeten nemen.

Verder hebben we ons twee weekenden goed vermaakt.

Het eerste weekend was het paasweekend. Op Goede Vrijdag waren we vrij, dus hadden we een lang weekend. Onze begeleider vroeg of we mee wilde naar Semarang. Daar zeiden wij geen nee tegen. Donderdagavond zijn we vanuit Kievit meteen meegereden. De voornaamste reden om naar Semarang te gaan was dat daar veel meer winkels zijn. We hadden nog wat extra kleding nodig en wat spulletjes voor in onze kamer. Missie 1 kleren was nog lastiger dan ik dacht. In Nederland heb ik meestal maat S, maar die krijg ik hier niet aan. En als iets goed zit om je lichaam, krijg je je armen niet door de mouwen. Na lang passen toch wat shirtjes gevonden, maar broeken waren een ramp. Zelfs maat L kreeg ik niet verder dan net boven mijn knieen, met als gevolg dat ik een soort van zaklopend in de paskamer stond. Uiteindelijk vonden we een winkel met westerse maten en hebben we maar meteen die broek in 3 verschillende kleuren gekocht. Twee voor Larissa, een voor mij. De verkoopster keek ons nog vragend aan of we zeker wisten dat er drie dezelfde broeken wilde kopen, maar dat wisten we zeker!
Missie 2 was een waterkoker. In Nederland kun je die overal krijgen in verschillende soorten en maten. Maar wat in Nederland de waterkoker is, is in Indonesie de rijstkoker. Oftwel: nergens te vinden. En vonden we er eentje, dan waren ze kapot. Uiteindelijk hebben we in de Carrefour er een gevonden die het deed en er waren er nog precies twee!
De rest van het weekend hebben we lekker gegeten, films gekeken en waren er ook nog wat collega’s die ons meenamen naar een shoppingmall. Een vol weekend dus.

Na weer een week stage (die voorbij vloog!) was het alweer weekend. Vrijdag waren we uitgenodigt om met de Finance-afdeling te gaan karaoken. Al kan ik echt niet zingen, ik heb toch mijn best gedaan op o.a. backstreet boys, bruno mars, lady gaga en the spice girls :)

Op zaterdag heb ik eerst geprobeerd uit te slapen, wat nog lastig bleek omdat ook op zaterdag de basisschool naast ons huis open is. Toen ook de lokale drumband onder mijn raam begon te spelen, ben ik maar opgestaan. Na wat aangerommeld te hebben in de ochtend, zijn we in de middag samen met Christa Salatiga gaan bekijken. We hadden het immers nog nooit bij daglicht gezien. Salatiga is niet zo druk en vol als Jakarta of Bandung, maar ik vind het nog steeds druk. Eerst wat gegeten en toen door de hoofdstraat gelopen. Hier hebben we in stalletjes langs de weg van allerlei fruit gekocht. Waaronder watermeloen, soort sinaasappels en wat lokaal fruit. Ook hebben we eindelijk bananenchips gevonden, van een mannetje dat met een mand door de straten liep. We dachten dat dat gemakkelijk te verkrijgen was, maar dat viel wat tegen. We hopen dat we het mannetje vaker gaan tegenkomen, want ze zijn erg lekker :D

Op zondag waren we uitgenodigt voor een poolside lunch bij een collega in Semarang. Het vervoer werd geregeld via Kievit, hierdoor hoeven we dat ook niet te betalen. De hele dag hadden we een auto met chauffeur ter beschikking waar we volop gebruik van hebben gemaakt. Samen met twee collega’s zijn we voor de lunch eerst nog naar een chinese tempel geweest. Hier werden we een soort van aangevallen door een rare vrouw die riep dat ze van ons hield en voor we het wisten had ze ons twee zoenen gegeven. Gelukkig volgde ze ons niet en hebben we rustig kunnen rondlopen. Daarna nog naar een oud gebouw geweest, gebouwd door de nederlanders. Het wordt ‘het huis met de 1000 deuren’ genoemd. Het had inderdaad veel deuren, maar of het er 1000 waren, betwijfel ik. In eerste instantie wilde niet iedereen mee naar binnen, want ze geloven hier heel erg in geesten, en zo zou dit gebouw ook ‘haunted’ zijn. Maar iedereen ging uiteindelijk mee naar binnen.
Hierna was het tijd voor de lunch. Heerlijk gegeten bij het zwembad. Het was goed warm, dus dat zwembad zag er zeer aantrekkelijk uit. Maar om als enige voor allemaal collega’s te gaan zwemmen vond ik niet gepast.
Na de lunch gingen we naar een groot winkelcentrum waar we naar de film wilden. In eerste instantie wilde we naar The Hungergames, maar die draaide pas laat op de avond. Dus het werd The Women In Black. Nu hou ik niet zo van horror, maar de beschrijving klonk niet zo eng en meer als een thriller. Eenmaal in de bioscoopzaal heb ik de helft van de film met mijn hand voor mijn ogen zitten kijken, aan Larissa vragend wat er gebeurde. Christa durfde helemaal niet te kijken, die heeft op een gegeven moment haar muziek opgezet en in haar blackberry gedoken. Volgende keer maar een komedie.
Om 9 uur waren we weer in Salatiga en ben ik snel gaan slapen, want het was vanmorgen weer vroeg dag voor een nieuwe dag stage!

Bedankt voor al jullie lieve berichtjes op mijn vorige post, dat heeft me goed gedaan :)

Tot de volgende keer, want dit verhaal is ook alweer langer dan ik had gepland!

Liefs,
Geertje